sokaktan mektup var

[melleseferi]

Sokaktan Mektup Var

Ben, sokak çoçugu…

Biliyorum, sizin cocugunuza benzemiyorum. Cocugunuz gibi, aksamlari dondugum bir evim yok. Evin kapisindan veya pencerelerinden bakip yolumu bekleyen anne gozlerinden yoksunum. Oturdugum bir baba kucagi da yok. Saclarda dolasan baba ellerinin guvenini, yanaklara kondurulan anne opucugunun sevgisini derseniz, hic bilmem.

Hem annesiz, hem babasiz, hem de evsizim.

Oysa benim de bir evim vardi. O evde bir anne ve babam… Biliyorum ki her anne gibi, annemde hamile kaldiginda heyecanlanmistir. Her anne gibi o da umutlanmistir. Dogacak ve onlari sevindirecektim.

Ama oyle olmadi.

Hayatin sert ruzgârlari evimizi, anne ve babami yaralayip gecti. Artik ne evimiz vardi, ne de anne ve babam…

Evimiz ne kendini, ne de beni koruyabildi. Ev olmayinca, aile dagilmissa, anne-baba da, anne ve baba olmaktan cikiyorlar.

Evden koptum.

Koptum ve sokaga dustum.

Sokak evim oldu.

Yirmi dort saat sokaktayim.. Anne kucagina kosmadan, baba elini opmeden gunlerim geciyor. Sokakta, kopru altlarinda, parklarda uyuyor, buralarda uyaniyorum. Gecenin karanliginda kimsesizlige sarilarak uyuyorum. Kaldirim taslari yastigimdir. Soguklarla ve hastaliklarla sarmas dolas buyuyorum.

Ailesiz ve okulsuzum. Ne yani basina oturdugum bir soba, ne tuttugum bir kalem, ne de guzel ruyalar cizdigim bir defterim var. Oksanmamis kirli saclarim, yikanmayi unutmus vucudum, aclik icinde kuculmus midem ve yuregimle sokaktayim.

Sokaklar…

Ummadiginiz kadar soguk, ummadiginiz kadar kati, ummadiginiz kadar zordur. Sokaklarda ne evlerin sicakligi, ne de guveni var. Soguk ve guvensizler. Her sokak basinda bir tehlike gizlidir. Sokaga dustunuz mu, tehlike baslamis demektir.

Bizi koruyan anne ve babalardan yoksun oldugumuzdan, kendimizi tehlikelerden korumak icin gruplar olusturur, boylece kendimizi guvene aliriz. Gruplarin da kurallari vardir. Bunlari cignemek gruptan cikarilmak demektir; gruptan cikarilmaksa, hayattan dusmek gibidir.

Zayif bedenlerimizle ve gucsuz kollarimizla sokagin zorluklarina direnmek icin, ucucu maddelere siginiyoruz. Acilara karsi hissizlesmek icin... Utanma duygumuzu da yitirdigimizden dilenciligimiz saldirganliga donusuyor. Belki de bu, duyarsizliga olan bickin tepkimizdir.

Hayir, sokakta yasamayi/sokak cocugu olmayi biz tercih etmedik.

Sokaga gelmedik, sokaga dustuk!

Ilk once evimizi yitirdik, sonra anne ve babamizi…

Anne ve babamiz ya olduler, ya ayrildilar veya bize bakamayacak kadar yoksul dustuler.

Ne okuyabildik, ne de karnimizi doyurabildik.

Bir de baktik ki, sokaga dusmusuz.

Kim ister sokaga dusmeyi?!

Bir cocuk, anne kucagindan baska, guven veren baba gozunden gayri ne ister?

Hayir, bir sokak cocugu olan ben, sokak cocuklari olan arkadaslarim, bizler sokagi sevmiyoruz. Hepimiz sicak bir ev, huzur veren/cok sey ogreten yerler ve gozler istiyoruz.

Sokakta yasayarak, sokakta kotu bir hayati devam ettirerek kendimizi olduruyoruz. Ve biliyoruz ki, biz boyle olmeye devam edersek, siz de oleceksiniz. Cunku bizim sayemizde (!) sokaklar yasanmaz bir hâl alacak.. ve adim atamayacaksiniz oralara…

Biz, sokak cocuklari… Huzurunuzu kaciriyorken huzurumuz kaciyor. Cocukca yuregimizle biz bile bunun boyle gitmeyecegini hissediyoruz. Sanki, kalbi guzel insanlar bir gun gelecek ve yureklerini bize acacaklar…

Guzel bir ruya goruyoruz.

Oyle inaniyoruz ki, bir gun, birer birer alinacagiz buralardan. Bizim de evlerimiz olacak. Sonra gittigimiz okullar… Sicak ve temiz yataklar acilacak bize. Sefkatli anne gozleri oksayacak bizleri. Sevilecegiz, doyurulacagiz. Midelerimiz ve kalblerimiz bayram edecek. Zihinlerimiz iyi ve guzel bilgilerle suslenecek.

Beni, sokak cocuklarini bu guzel ruya ayakta tutuyor. Bizi yasatan boyle bir umuttur. Uzense, bize kotu bir gozle bakilmasidir. Bizlere igrenc bir seye bakar gibi bakilmasi, pis bir seye dokunur gibi dokunulmasi, canimizi daha da acitiyor.

Donup baktigimizda bir anne gormek, kendimizi birakacagimiz bir baba kucagi bulmak hayali icinde savrulmak kaliyor bize.

Bilmem, farkinda misiniz?!.. alıntıdır.